Ярилцлага

Булгамаа:  Би өөрөө олон хүнтэй харьцаж,                          хүнд тусалдаг тийм л мэргэжилтэй болохыг хүссэн

Надтай ярилцсан энэ охиныг Доржготовын Булгамаа гэдэг. 1992 оны Улс тунхагласны баярын өдөр төрсөн тэрээр Нийслэлийн 65р сургуулийг төгсөөд 2010 онд Хүмүүнлэгийн Ухааны Их Сургуулийн сэтгүүл зүйн ангид  элсэн орсон.

-Булгамаа, ярилцлагаа чиний гэр бүлийн талаар эхлэмээр байна. Яагаад гэвэл өмнө нь бид хоёр гэр бүлийн чинь талаар ярилцаж үзээгүй шүү дээ?

-Тэгий, тэгий. Би аав, ээж хоёр эрэгтэй дүүгийн хамт Улаанбаатар хотод амьдардаг. Аав, ээж хоёрт минь эзэмшсэн мэргэжил гээд байх юм байхгүй ээ. Миний өвөө дархан хүн байсан учир аав минь бүх юманд их эв дүйтэй ханддаг. Харин  ээж минь Орос-д  дөрвөн жил модны үйлдвэрт ажиллаж байгаад  хүний удирдлаган дор ажиллаж чадахгүй гээд Монголдоо буцаж  ирсэн гэсэн. Одоо манайх хувиараа бизнес эрхэлдэг. Тэр хоёр байнга хөдөө ,гадаа явна би хоёр дүүгээ хараал гэртээ хоцордог болохоор би өөрийгөө багаасаа л биеэ даасан гэж боддог.

-Айлын том,ганц охин юм байна шүүдээ. Хэр их эрхэлдэг вэ?

-Хүмүүс айлын ганц охин гэхээр л эрх танхи гэж боддог. Харин манай аав ээж хоёр хүүхдүүдээ бараг л эрхлүүдэггүй бага дүүг маань л бага зэрэг эрхлүүдэг. Айлын том ямар байна дүү нар чинь тийм байна гэж надад их өндөр хариуцлага хүлээлгэдэг.

-Тэгвэл айлын том байх хэцүү байна уу?

-Хэцүү ч юм байхгүй л дээ. Гэхдээ хоёр дүүгийнхээ хичээлийг хийлгэнэ, хичээлээ, гэрийн ажил, хоол ундаа хийнэ гээд олон ажил давхардхаар яах гэж айлын том боловоо гэж харамсдаг.

-Өөрт тохиолдож байсан хамгийн сайхан нэг дурсамжаа яриач?

-Би анх удаа ‘’Хайртай шүү’’ гэдэг үгийг аав ээж хоёртоо захиагаар хэлж байсан. Эхний удаа болоод ч тэрүү өөрийн эрхгүй л уйлаад бичсэн. Тэгээд би өглөө хичээлдээ явахдаа тэр хоёрын өрөөнд оруулж тавьчаад явсан тэр хоёр ч бас миний захиаг уншаад уйлсан гэсэн.

-Яагаад гэнэт тэр үгийг хэлэх болсон юм бэ?

Би нэг хэрэг хийсэн юмаа.

-Ямар хэрэг?

Би нэг үнэтэй утас авхуулсан юм. Тэгээд гурав хоноод л хаячихсан.                                        Би та хоёрынхоо арай хийж олсон мөнгөөр үнэтэй утас авхуулчихаад өөрийнхөө хайнга байдлаас болоод хаячихлаа гээл уйлаал бичиж байсан.

-Өнгөрсөн бүхнээ дурсах сайхан байдаг. Арван жилдээ ямар хүүхэд байсан бэ?

-Би нийгмийн идэвхи сайтай аль болох өөрийгөө нээн хөгжүүлэх секц дугуйланд явахыг эрмэлздэг хүүхэд болгонтой ижил харьцаж, шударга байхыг эрмэлздэг одоо ч гэсэн. Ангийн банди нартайгаа ерөөсөө таардаггүй байнга хэрэлдэж үймүүлж, орилдож гүйхээр нь хоёр дүү шигээ загначихдаг, эцэг эх, ангийн хурал болохоор тэр бүгдийг нь хэлчихдэг байлаа.  Арван жилдээ FM их сонсдог байсан. Тэр FM-н нэвтрүүлэгт нэг шүлэг зохиодог хөлгүй ах байнга оролцдог байлаа. Нэг удаа шүлгийн ном гаргасныг нь сонсоод яагаад ч юм би тусламаар санагдсан. Тэгээд маргааш нь ангийхандаа тэр ахын тухай яриад номыг нь авахыг санал болгосон. Манай ангийхан ч дэмжиж 25 хүүхэд авсан. Би тэгэхэд их баярласан.

-Арван жилдээ ямар секц дугуйланд явдаг байсан бэ?

-Уран уншлага, математик, дууны дугуйланд явдаг байсан. Би багадаа дуучин болно гэж боддог байсан сургуулийнхаа урлагийн наадамд байнга оролцдог байлаа.

-Тэгвэл яагаад дуучин болоогүй юм бэ?

-Ээж минь ерөөсөө зөвшөөрдөггүй байсан. Урлагаар яваад хоолоо олж идэж чадахгүй гэж боддог байсан биз. Тэгээд ч хичээлээс их завсардах гээд байдаг байсан.

-Хүн болгон л амьдралдаа алдаж онодог гэж боддог. Чамд алдсан гэж бодож явдаг зүйл байдаг уу?

-Би илтгэх урлагт их дуртай. Нэг удаа залгамжлагч холбооноос илтгэлийн уралдаан зарласан юм. Би материаллаа явуулчихаад оролцоогүй. Тэгсэн чинь нэг өдөр тэр тэмцээний шүүгч нь залгаад ‘’Чи оролцохгүй яасан юм бэ? Чиний гаргасан санаа болж байна шүү дээ’’ гэсэн тэгэхэд би үнэхээр их харамссан. Хүн аль болох олон юманд оролцож, өөрийгөө сорьж, дайчилж,  хөгжүүлэх ёстой юм байна гэдгийг ойлгосон.

-Яагаад  Х хх  хХХЁИРЫЙЛ Хүмүүнлэгийн Ухааны Их Сургуульд орох болсон бэ?

Хүмүүнлэг гэхээр надад их ойр санагддаг. Манай хамаатны нэг эгч хүмүүнлэгт сурдаг байсан. Манай сургууль ингэсэн, тэгсэн гээд л их ярьдаг байсан бас гадаад харилцаа сайтай, хэлний тал дээр сайн гэж сонссон нь надад их нөлөөлсөн байх.

-Тэгвэл яагаад сэтгүүлч мэргэжлийг сонгосон бэ?

-Би багаасаа л сэтгүүлч болохыг хүсэж мөрөөдсөөр ирсэн. Айлын том болохоор тоглох хүүхэд байхгүй айлд очиж тоглох их дуртай. Тоглохдоо үргэлж урдуураа хөшиг татаж байгаад л өөрөө гарч ирэн одоо ийм нэвтрүүлэг гарна, дараа нь тийм гээд л ярьж өгдөг байлаа. Аав, ээж хоёр минь хувиараа бизнес эрхэлдэг учраас санхүүгийн хүн хэрэгтэй гээд намайг нягтлан бодогчоор сур гэдэг байсан гэхдээ би өөрөө олон хүнтэй харьцаж, хүнд тусалдаг тийм л мэргэжилтэй болохыг хүссэн.Сэтгэл зүйч, хуульч эсвэл сэтгүүлч болно гэж боддог байсан тэгээд би аравдугаар ангидаа Хүмүүнлэгийн сэтгүүл зүйд орно гэж шийдсэн. Би элсэлтийн ерөнхий шалгалтаа өгөөд яг сэтгүүл зүйн ангидаа тэнцэж чадаагүй. Би өөрөө маш их хүссэн болохоор аав, ээж хоёр маань хөөцөлдсөөр байгаад энэ ангийг надад авч өгсөн тиймээс би итгэлийг нь алдахгүй сайн сурахыг үргэлж хичээдэг.

- Таван жилийн дараах Булгамаа ямар байх болоо?

Тодорхой хэмжээнд өөрийнхөө байр суурийг олчихсон, ихийг хийж бүтээх эрмэлзлэлтэй тийм л залуу сэтгүүлч байх болов уу.

Байнга л гүйгээгээрээ явж бусдынхаа төлөө үргэлж сэтгэл нь зовж байдаг нийтэч, шударга бүх хүнтэй ижил харьцаж ангийнхаа хүүхдүүдийн итгэлийг хүлээлсэн энэ охины үзэл бодол, амьдрал, хүсэл мөрөөдлийнх нь тухай ярилцсандаа баяртай байна.